Kuta

Onze laatste dagen van de Indonesië-trip hebben we in Kuta doorgebracht. Eigenlijk was het de bedoeling om in Amed (staat bekend om snorkelen en duiken) te blijven (de plaats waar we naar toe zijn gegaan i.v.m. het beklimmen van de Gunung Agung), maar dat bleek een slechte keuze. De plaats ligt nl. verspreid in de bergen over een lengte van ongeveer 15 km. Wij zaten in een (uiteraard) onverlicht stukje straat waar 3 restaurants, 2 winkeltjes en tig hotels zaten, met zeer slecht wegdek, waardoor het met name 's avonds niet prettig was voor papa om er te lopen. En verder was er ook weinig te beleven. Dus we hebben besloten om afgelopen maandag (na terugkomst van de vulkaanbeklimming) naar Kuta af te reizen. Kuta is precies het tegenovergestelde van Amed. Volgens mij is er geen drukkere stad te vinden op Bali. Het ligt aan zee met alleen maar winkels, restaurants, barretjes en verkopers met winkeltjes die aandoen als de Albert Cuypmarkt maar vervolgens allemaal hetzelfde verkopen (Rayban zonnebrillen, 3 voor € 6,50, Rolex horloges, Nike schoenen, etc. etc.). Echt iedereen verkoopt dezelfde nepartikelen, in rijen naast elkaar. Nadat we in Kuta aangekomen waren raakte ik lichtelijk in paniek, want Kuta is een soort Lloret de Mar, maar gelukkig wist Chris een fijn hotel midden in het centrum, maar volledig afgesloten van de buitenwereld, dus in een oase van rust! In Kuta hebben we voornamelijk relaxed. Beetje bij het zwembad gehangen, heerlijk gegeten (1 keer met iets te veel vlees, wandelde namelijk van m'n bord....), geshopt en op het strand gelegen. Op het strand nog een manicure en een full-body massage gehad (van vrouwen van zo'n 80 jaar oud, maar wat een feestje!). Al met al prima om de laatste 2 dagen door te brengen.
En terwijl ik dit typ vliegen we boven Berlijn en zijn we bijna thuis. Onvoorstelbaar dat we 16 dagen geleden nog moesten beginnen aan deze fantastische trip. Het heeft al mijn dromen overtroffen. Het was geweldig om te zien waar ik vandaan kom en dit met Chris en samen met papa en mama te mogen beleven. We hebben zo veel gezien en een beetje het gevoel gekregen hoe papa en mama vroeger in Indonesië hebben geleefd. Alle verhalen die daarbij zijn losgekomen zijn goud waard en zal ik voor de rest van mijn leven koesteren. En daar komt ook nog bij dat het geweldig was om te zien hoe goed papa en mama het hebben gedaan. Fysiek is mama natuurlijk een heel sterk persoon, maar ook papa (met zijn bijna 81 jaar) heeft het heel goed gedaan. Zo makkelijk hoe ze het Maleis weer beheersten en (volkomen tot mijn verrassing) hoe goed Chris zich verstaanbaar kan maken in Bahasa Indonesia. Het was fantastisch, een trip met een gouden randje.

Dank jullie allemaal voor jullie lieve en leuke berichten op mijn blog of via de whatsapp. Ik vond het heel leuk om het 'thuisfront' op deze wijze mee te laten reizen.

Liefs, Damaris