Vulkaan Gunung Agung
Door: Damaris
Blijf op de hoogte en volg Familie
29 Juni 2015 | Indonesië, Kuta
Aangezien Chris vorig jaar de vulkaan de Bromo had beklommen wilde hij nu graag de Gunung Agung beklimmen. Deze vulkaan is met 3.142 m de hoogste berg van Bali. De beklimming van de Bromo verliep met veel toeristen tegelijk die in zo'n 45 minuten over een breed pad de vulkaan opliepen en als laatste een aantal trappen moesten lopen om bovenaan te komen.
Chris verwachtte dus dat de beklimming van de Gunung Agung iets soortgelijk zou zijn, alleen een langere beklimming. Voor deze beklimming werden we vannacht om 1 uur opgehaald door onze taxichauffeur die ons in 1,5 uur naar Gunung Agung bracht. De beklimming was vreselijk zwaar, ik heb nog nooit zoiets engs meegemaakt. Om 2.30 uur 's nachts zijn we met z'n tweeën en een gids in het pikkedonker met een zaklamp begonnen. We liepen de eerste anderhalf uur een steile klim met eerst trappen en daarna een heel smal zandpad door het oerwoud. Dat vonden we al erg pittig. Vervolgens kwamen we aan bij een groep die gestopt was en aan het wachten waren bij een kampvuur tot de zon opkwam. We hoorden dat we 800 meter hadden gelopen waarvan we maar 300 meter hadden geklommen, terwijl we zo'n 1.500 meter moesten klimmen!! Nog een hele lange weg te gaan dus. Maar we wilden wel doorgaan, dus besloten we verder te lopen. Vervolgens begonnen we aan een heel steile klim op rotsen met veel losliggende stenen. Dit klauteren op handen en voeten hebben we ruim een uur volgehouden waarna ik de handdoek in de ring heb gegooid. Het was zo doodeng in het pikkedonker. Eén verkeerde stap en je valt een stuk naar beneden terwijl niemand je kan helpen. We hadden 1 gids en die sprak geen Engels en had geen verbinding met andere gidsen. Gelukkig vond Chris het ook heel zwaar en onverantwoord, dus uiteindelijk hebben we samen besloten weer af te dalen. Dat was ook eng maar gelukkig wel beter te doen. Als we waren doorgegaan hadden we nog zeker ruim 2,5 uur moeten klimmen en het parcours werd alleen maar zwaarder. Tijdens het teruglopen werd het lichter en zagen we dat we 's nachts dwars door het oerwoud hadden gelopen op een heel smal pad met aan weerszijden de toppen van de bomen die beneden stonden. Je begrijpt dat als je daar valt je een erg groot probleem hebt....
Jammer dat we het niet gered hebben, maar ik was heel erg blij toen ik na 5 uur lopen om 7.30 uur weer 'echte' grond onder m'n voeten had en bij de auto stond. Nu natuurlijk behoorlijke spierpijn en die zal morgen nog wel erger zijn.
Inmiddels zijn we vanmiddag in de badplaats Kuta aangekomen, zoiets als Lloret de Mar maar dan wat drukker ;-). Gelukkig zitten we in een kleinschalig complex waar je niets merkt van de drukte een paar 100 meter verderop. Hier blijven we nog 2 dagen waarna we overmorgen terug vliegen. Naarmate het einde van deze fantastische reis in zicht komt heb ik ook wel zin om weer naar huis te gaan. Het wordt hoog tijd om weer alcohol te drinken, heb ik hier nog niet gedaan!
Ik begrijp dat het vanaf woensdag in Nederland tropisch warm wordt, kan ik het gevoel nog even vasthouden.
Tot hier weer, liefs Damaris
Chris verwachtte dus dat de beklimming van de Gunung Agung iets soortgelijk zou zijn, alleen een langere beklimming. Voor deze beklimming werden we vannacht om 1 uur opgehaald door onze taxichauffeur die ons in 1,5 uur naar Gunung Agung bracht. De beklimming was vreselijk zwaar, ik heb nog nooit zoiets engs meegemaakt. Om 2.30 uur 's nachts zijn we met z'n tweeën en een gids in het pikkedonker met een zaklamp begonnen. We liepen de eerste anderhalf uur een steile klim met eerst trappen en daarna een heel smal zandpad door het oerwoud. Dat vonden we al erg pittig. Vervolgens kwamen we aan bij een groep die gestopt was en aan het wachten waren bij een kampvuur tot de zon opkwam. We hoorden dat we 800 meter hadden gelopen waarvan we maar 300 meter hadden geklommen, terwijl we zo'n 1.500 meter moesten klimmen!! Nog een hele lange weg te gaan dus. Maar we wilden wel doorgaan, dus besloten we verder te lopen. Vervolgens begonnen we aan een heel steile klim op rotsen met veel losliggende stenen. Dit klauteren op handen en voeten hebben we ruim een uur volgehouden waarna ik de handdoek in de ring heb gegooid. Het was zo doodeng in het pikkedonker. Eén verkeerde stap en je valt een stuk naar beneden terwijl niemand je kan helpen. We hadden 1 gids en die sprak geen Engels en had geen verbinding met andere gidsen. Gelukkig vond Chris het ook heel zwaar en onverantwoord, dus uiteindelijk hebben we samen besloten weer af te dalen. Dat was ook eng maar gelukkig wel beter te doen. Als we waren doorgegaan hadden we nog zeker ruim 2,5 uur moeten klimmen en het parcours werd alleen maar zwaarder. Tijdens het teruglopen werd het lichter en zagen we dat we 's nachts dwars door het oerwoud hadden gelopen op een heel smal pad met aan weerszijden de toppen van de bomen die beneden stonden. Je begrijpt dat als je daar valt je een erg groot probleem hebt....
Jammer dat we het niet gered hebben, maar ik was heel erg blij toen ik na 5 uur lopen om 7.30 uur weer 'echte' grond onder m'n voeten had en bij de auto stond. Nu natuurlijk behoorlijke spierpijn en die zal morgen nog wel erger zijn.
Inmiddels zijn we vanmiddag in de badplaats Kuta aangekomen, zoiets als Lloret de Mar maar dan wat drukker ;-). Gelukkig zitten we in een kleinschalig complex waar je niets merkt van de drukte een paar 100 meter verderop. Hier blijven we nog 2 dagen waarna we overmorgen terug vliegen. Naarmate het einde van deze fantastische reis in zicht komt heb ik ook wel zin om weer naar huis te gaan. Het wordt hoog tijd om weer alcohol te drinken, heb ik hier nog niet gedaan!
Ik begrijp dat het vanaf woensdag in Nederland tropisch warm wordt, kan ik het gevoel nog even vasthouden.
Tot hier weer, liefs Damaris
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
