Kraksaan en Krucil

Dinsdag de 27e juni zijn we met de trein naar Probolinggo gereden en daar werden we opgehaald door de oude buurman van papa, Nico Lufting. Nico is een erg lieve, hardwerkende man van 62 jaar en heeft een gezin met 5 kinderen en 10 kleinkinderen. Hij woont samen met zijn vrouw en middelste dochter en haar 2 kinderen in Kraksaan. Hij heeft ons eerst naar zijn huis gebracht, een bungalow met een volledig omheind hek gelegen in een kampung (woonwijkje met slagboom en 's nachts bewaking). Alle huizen in die kampung zijn hermetisch afgesloten met hekken. Bij hem thuis hebben we onze spullen gebracht en zijn papa en mama gaan slapen en heeft Nico ons 'downtown' Kraksaan gebracht (zo'n 60.000 inwoners). We zijn eerst naar de plek geweest waar het huis van de opa en oma van papa vroeger stond. Papa woonden destijds in de bergen in Krucil (zo'n 35 km bij Kraksaan vandaan en toen hij oud genoeg was verbleef hij door de weeks bij zijn opa en oma in Kraksaan om naar school te gaan). Het huis van de familie Monnereau stond er niet meer maar het naastgelegen huis wel, dat hoorde deels bij het huis van Monnereau. Vervolgens hebben Chris en ik samen de Hoofdstraat verkend (op zoek naar WiFi, maar niet gevonden). De Hoofdstraat heeft aan weerzijden winkeltjes die veelal uit soort barakken bestaan met golfdaken beplating en in het midden ligt een tweebaansweg voor de auto's, vele scooters en becakrijders. Je moet je hierbij voorstellen dat er dan continue becakrijders stoppen om te vragen of ze ons mogen vervoeren. Aangezien toerisme nagenoeg niet in die omgeving voorkomt, waren we een behoorlijke bezienswaardigheid. Er wordt namelijk niet of nauwelijks gelopen in Indonesië (ook niet in grote steden). Waar we ook zijn, iedereen verplaatst zich dmv becakrijders of per taxi (als er geen eigen vervoer is). Terwijl Chris en ik rondliepen werden we continue aangesproken, mensen geven je spontaan een hand, willen weten waar je vandaan komt en willen met je op de foto. Heel bijzonder is dat. Uiteindelijk hebben we ons allebei in een becak naar huis laten rijden (doodeng in het donker zonder licht op de grote weg waar je wordt ingehaald door het gemotoriseerde verkeer). In plaats van 10.000 rp, € 0,67 hebben we ze ieder 50.000 rp € 3,35 gegeven, waardoor ze ws de rest van de week niet meer hoefden te werken. Ook weer blij gemaakt!
De volgende ochtend zijn we naar Krucil gereden en hebben we Meiske, een verre oud-tante van papa bezocht. Hier is nog echte armoede zichtbaar. slecht wegdek en oude, kapotte en vieze huizen. Het oude huis stond er helaas niet meer, maar we hebben wel goed een beeld gekregen hoe hij hier destijds met mam en opa en zijn zusjes heeft geleefd. Terug in Kraksaan door 2 kinderen van Nico op sleeptouw genomen en uit eten geweest in een heerlijk klein eettentje waar de hele familie het eten klaarmaakt. Met 6 personen echt heerlijk gegeten voor € 13,75 (inclusief drinken). Onvoorstelbaar! Het was heel bijzonder om Nico en zijn familie te hebben leren kennen, doordat we ben hen in huis logeerden hebben we heel leuk contact met de familie gekregen.
Donderdagmiddag zijn we met de trein naar Surabaya afgereisd waar we gistermiddag zijn aangekomen. Weer heel anders om in een stad met 3 miljoen inwoners te zijn. Hier blijven we vandaag nog en morgenochtend vliegen we naar Bali om de laatste 4 dagen zullen doorbrengen.

Tot hier weer even. Liefs, Damaris